Skip to content Skip to navigation

Articles & Poems

  • Post date: 19/04/2020 - 20:15

    শ্ৰীমতী ক'ৰোণা খেদাত ব্যস্ত । পেছাত অসামৰিক চিকিৎসালয় এখনৰ মুৰব্বী । সেই সূত্ৰে তাই ক'ৰোনা যুদ্ধত নামি পৰিছে দলেবলে দিনে ৰাতিয়ে । ঘৰলৈ অহা বাদেই দিছে আমাৰ সুৰক্ষাৰ বাবে ।

    এনে বতৰত, সকলোৰে পিঠাপনা খাবলৈ মন যায়। এনোৱা বতৰত মই বোলো এটা ডাঙৰ টেকেলি পিঠা কেনেকৈ বনাব পাৰি তাৰেই এটা নিদৰ্শন দিওঁ আৰু অলপ গৰ্বও কৰোঁ লগতে জগত খনক দেখাই। চিন্তা মতেই কাম। ভাবিলোঁ ক'ৰোণাৰ ল'কডাউনৰ বাবে চুটিত ঘৰলৈ অহা ডাঙৰ ছোৱালী জনীয়েও পিঠা বনাবলৈ শিকিব আৰু লগতে আমাক ঘৰত হেল্প কৰা ছোৱালী দুজনীয়েও শিকি লওক কামটো। পিঠাগুৰি বনোৱাত, তিল-চেনি মিলাই গুৰি কৰাৰে পৰা আৰাম্ভ কৰি যি যি লাগে সকলোতে তিনিও জনীয়েই বৰ উৎসাহেৰে মোক সহায় কৰি দিলে । ঘৰখন ভজা-তিল আৰু চেনিৰ মিশ্ৰণটোৰ গোন্ধত আমোলমোলাই গ'ল। বৰ ভাল লাগিল।

    প্ৰথমে, মোৰ ছোৱালীজনীক আৰু হেল্পাৰ ছোৱালী দুজনীক ডাঙৰ টেকেলি পিঠা কেনেকৈ বনাব লাগে তাৰেই এটা থিয়ৰি লেচন দি পৰীক্ষাও ললোঁ মুখে মুখে। আটাইকেইজনীয়েই শুদ্ধ উত্তৰেই দিলে। পৰীক্ষাৰ ফলাফল ভালেই‌। তাৰ পিচত আটাইকেইজনীকেই কাষত থিয় কৰোৱাই বনাই দেখালোঁ । যেন ৰন্ধনৰ লাইভ ক্লাচহে।

    সময়মতে টেকেলিৰ পৰা পিঠাটো উলিওৱাৰ পিচত সকলোৰে মুখত উৎকণ্ঠা । শেষত গৈ থৈ পিঠা নোলাল। ভঙা-চিঙা পিঠাৰ নিচিনা কিবা এটাহে ওলালগৈ । ফটোখনেই পিঠাটোৰ পুতৌলগা দৃশ্য । সেইটোহে ওলালগৈ অবশেষত । হায় হায় মোৰ পিঠা বনোৱা এডভেন্সাৰ ! ছোৱালীকেইজনীয়ে হাঁহি হাঁহি তত পোৱা নাই। কি কৰোঁ, কতে মৰোঁ মই।

    কোনেও নাখায় ভঙা পিঠাখিনি। অলপ টেষ্ট কৰি চাইছিলোঁ মই নিজে। সোৱাদো হোৱা নাই। মই কলোঁ যদি কোনেও নাখায় মেকুৰীজনীকে দি দে যা। কথা মতেই কাম ৷ হেল্পাৰ ছোৱালী এজনীয়ে আহি ক'লে, জেঠা, মেকুৰীজনীয়েও নাখায় পিঠাখিনি । বৰ দুঃখ লাগিল । মেকুৰীজনীয়েও উপলুঙা কৰিবলৈ সাহটো ক'ত পালে বুলি খঙো উঠিল। মনে মনে মেকুৰীজনীক গৰিহণাও দিলোঁ।

    তাতেই আকৌ‌ মোৰ ছোৱালীজনীয়ে পৰিয়ালৰ হোৱাটচএপ গোটত পিঠা খিনিৰ ফটোখনো দি দিলে । পিঠাখিনি দেখাত অবশ্যে মহেঞ্জোদাৰো আৰু হাৰাপ্পাৰ ভগ্নাৱশেষৰ খনন কাৰ্য্যৰ ফটো যেনো লাগে । পিঠা এক্সপাৰ্টৰ মান সন্মান চব গ'ল এনেহেন বতৰত। একেবাৰে নোৱাৰিলে এশবাৰে কৰা বুলি কোৱা কথাষাৰো ভাল নলগা হৈছে ।

    সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা দেবৰ কবিতা ফাঁকিলৈ মনত পৰি গ'ল। "ভাগি গ'ল বীণখনি, ছিগি তাঁৰ, ৰই গ'ল অৱশেষ আমিয়া জোকাৰ।" তাকেই ঘটনাটোৰ লগত খাপ খুৱাই সান্তনা লাভ কৰিছোঁ ।

    "ভাঙি গ'ল পিঠা মোৰ,
    শেষ হ'ল টেকেলি পিঠাৰ এডভেন্সাৰ,
    ৰৈ গ'ল অৱশেষ
    এক হাঁহিৰ জোকাৰ।“

  • Post date: 16/04/2020 - 20:46

    #মূল কাহিনীঃ কুমুদ গোস্বামী    #পৰিচালনাঃ এহ্চান মুজিদ     #প্ৰযোজনাঃ অৰ্চনা ভট্টাচাৰ্য্য        -   গল্প সম্ৰাট ভৱেন্দ্ৰনাথ শইকীয়াই যেতিয়া চিনেমা নিৰ্মাণত হাত দিছিল, চলচ্চিত্ৰ সমাজত খলকনি উঠিছিল, যে অসমে এজন ১৯৫৫ চনত নিৰ্মিত পথেৰ পাছালীৰ পৰিচালকৰ দৰে সত্যজিত ৰায়ক , নে ১৯৪১ চনত নিৰ্মিত হাউ গ্ৰীন ৱাজ মাই ভেলীৰ দৰে ছবিৰ আইৰিছ এমেৰিকান পৰিচালক  জন ফৰ্ডক,  নে ১৯৫৪ চনত নিৰ্মিত জাপানী চিনেমা চেভেন চামুৰাইৰ পৰিচালক আকিৰা কুৰুশ্বাৱাৰ দৰে , নে ১৯৪৬ চনত নিৰ্মিত হলিউদৰ চলচ্চিত্ৰ দা ইয়াৰ্লিং নামৰ চিনেমাৰ ক্লাৰেন্স ব্ৰাউনৰ দৰে পৰিচালক লাভ কৰিলে। উল্লেখিত এই গোটেই কেইজন পৰিচালক বিখ্যাত আছিল তেওঁলোকৰ সূক্ষ্ম পৰ্য্যবেক্ষণ শক্তি আৰু তাক চিনেমাসমূহত কৰা প্ৰায়োগিক ব্যৱহাৰৰ বাবে। ভৱেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়াৰ সন্ধ্যাৰাগৰ সেই চিন বোৰ , য’ত চাৰুৰ বিধৱা মাকে বন শাক তুলি ফুৰিছে বা চৌকাত জ্বলাবৰ বাবে কলৰ চোঁছনা ৰ’দত শুকুৱাইছে, অগ্নিস্নানৰ আৰম্ভনিৰ চিনত আলিবাটৰ লাইট পোষ্টৰ লেম্পত কেৰাছিন তেল ভৰাবলৈ অহা মানুহটোৰ পৰা ঘৰৰ টিপ চাকিটো জ্বলাবলৈ তেল অকণ খুজিবলৈ অহা বুঢ়ীজনী লৈকে , সকলোতে ভৱেন শইকীয়াই তেওঁৰ সূক্ষ্ম দৃষ্টি বা ডিটেইলৰ প্ৰয়োগ কৰিছে। সেইবাবেই অগ্নিস্নানে শ্ৰেষ্ঠ চিত্ৰনাট্যৰ সন্মানেৰে ভূষিত হবলৈ সক্ষম হৈছিল। পৰৱৰ্তী পৰ্যায়ত প্ৰখ্যাত পৰিচালক জাহ্নু বৰুৱায়ো তেওঁৰ সূক্ষ্ম পৰ্য্যবেক্ষণেৰে তেওঁৰ পৰিচালনাক ৰঞ্জিত কৰা দেখিবলৈ পোৱা যায়। বিশেষকৈ হালধীয়া চৰায়ে বাওঁধান খায় আৰু সাগৰলৈ বহুদূৰত তেওঁ অধিক সফল হ’ব পাৰিছে। 

             এজন অনন্য অসমীয়া পৰিচালক এহচান মুজিদ। ২০০৬ চনত চোনম নামৰ এখন চলচ্চিত্ৰ মনপা ভাষাত নিৰ্মাণ কৰি উলিয়াই বিৰল ৰজত কমল সন্মানেৰে স্বনাম ধন্য কৰা মজিদ ডাঙৰীয়াৰ চোনম চোৱাৰ ভাগ্য যাৰ হৈছে, সেই ব্যক্তিয়ে ছাগে চিনেমা খন পাহৰিবলৈ টান পাব তাৰ সূক্ষ্মতাৰ বাবে। মনপা সকলৰ জীৱনৰ খুঁতি-নাতি, কলা-সংস্কৃতি, জীৱনধাৰা নিৰীহ-নিপানিকে প্ৰয়োগ কৰি চোনমৰ পৰিচালক এহ্চান মুজিদ আৰু সহ পৰিচালক অৰ্চনা ভট্টাচাৰ্যই চিনেমা শিল্পক বহু ওপৰলৈ আগুৱাই লৈ যাবলৈ সক্ষম হৈছিল। সমাজৰ পৰম্পৰাৰে বান্ধ খাই থকা এগৰাকী মনপা নাৰীৰ দুখ ভৰা জীৱন গাঁথাৰে চিনেমাৰ কাহিনীভাগ আগবাঢ়িছিল আৰু তাত ব্যৱহৃত মনপা জনজাতীয় গীতৰ সুৰে আৱহ সংগীত ৰূপে চিনেমা খনত সোণত সুৱগা চৰাইছিল। উল্লেখযোগ্য যে এইখন চলচ্চিত্ৰৰ সংগীত পৰিচালকো আছিল এহচান মুজিদৰ সুযোগ্যা পত্নী অৰ্চনা ভট্টাচাৰ্য্য। এহচান মুজিদে চোনমৰ বাবে ৰজত কমল পোৱাৰ পিচতেই তেওঁক যেতিয়া ভৱিষ্যত পৰিকল্পনাৰ বিষয়ে প্ৰশ্ন কৰা হৈছিল, তেওঁ জনাইছিল যে তেওঁৰ মনত নাৰীৰ অন্তৰ্দণ্ডকলৈ এক ত্ৰিলোজী কৰাৰ সপোন আছে, গতিকে সুযোগ আৰু সুবিধা পালেই তেওঁ অসমীয়া ভাষাত তেওঁৰ দ্বিতীয়খন চিনেমা নিৰ্মাণ কৰি উলিয়াব। সঁচাকৈয়েই এহচান মুজিদে কথা ৰাখিলে। সুদীৰ্ঘ ১২ বছৰৰ বিৰতিত নিৰ্মাণ কৰি উলিয়ালে পখিলাৰ পাখি (Wings of Butterfly)

    #পখিলাৰ পাখি ।গল্পকাৰ কুমুদ গোস্বামীৰ বিখ্যাত গল্প চপনীয়াৰ আধাৰত ৰচিত অসমীয়া চলচ্চিত্ৰ পখিলাৰ পাখি। অসমৰ বিশেষকৈ মধ্য অসমৰ গাওঁসমূহত প্ৰচলিত এক পুৰণি প্ৰথা হ’ল চপনীয়া গ্ৰহণ। সাধাৰণতে আদ্যবন্ত বিধৱা মহিলা, মৃত্যুমুখী অসুস্থ স্বামীৰ অসহায় পত্নী, অবিবাহিতা বয়স্ক মহিলা আদিৰ বাবে এই চপনীয়া প্ৰথা প্ৰযোজ্য। বিবাহৰ বান্ধোনত বান্ধ নোখোৱাকৈয়ে এগৰাকী অসহায় মহিলাই এজন কৰ্মঠ পুৰুষক পতিৰ দৰে ঘৰতে ৰাখিব পাৰে , যাতে কৃষি-কৰ্মৰ বাবে তেওঁৰ সহায়ক হয়। সমাজৰ বুঢ়া-মেথাৰ আগত নামঘৰৰ সন্মুখত আঠু ল’লে এনে পুৰুষ-নাৰীক সমাজে একেলগে একেখন চালৰ তলত বাস কৰি স্বামী-স্ত্ৰীৰ দৰে থাকিবলৈ অনুমতি প্ৰদান কৰে। এই প্ৰথাই হ’ল পখিলাৰ পাখিৰ মূল কাহিনী ভাগৰ চালিকা শক্তি। 

           পখিলা নামৰ এগৰাকী অসহায় অবিবাহিতা মহিলাই কৃষি-কৰ্মৰ সুবিধাৰ্থে ঘৰত এজন অকলশৰীয়া দুখীয়া যুৱক ফুলেশ্বৰক ঠাই দিয়ে। কিন্তু এসময়ত যৌৱনৰ নিবিড় আহ্বানক উপেক্ষা কৰিব নোৱাৰা হয় দুয়ো। সেয়ে দুয়োৱে সমাজৰ পৰা একেলগে বাস কৰাৰ অনুমতি বিচাৰে। সমাজেও স্বীকৃতি দিয়ে। ফুলেশ্বৰ পখিলাৰ চপনীয়া হৈ পৰে। ক্ৰমাৎ অন্যান্য চৰিত্ৰৰ আবিৰ্ভাৱে কাহিনীক জটিলতাৰ ফালে সঞ্চালিত কৰে। অন্য এগৰাকী নাৰীৰ উপস্থিতিয়ে পখিলাক অৱহেলিত, উপেক্ষিত, অৱ্দমিত নাৰীলৈ পৰিৱৰ্তিত কৰে।কিন্তু এসময়ত এটি শিশুৰ উপস্থিতিয়ে পখিলাৰ মাজত সুপ্ত হৈ থকা মাতৃ সত্তাক জাগ্ৰত কৰি তোলে যদিও পৰিচালকে কাহিনীৰ শেষ ফলাফলৰ দায়িত্ব অতি চতুৰতাৰে দৰ্শকৰ হাতত অৰ্পণ কৰি নিজকে এগৰাকী নিৰৱ দৰ্শকলৈ পৰিৱৰ্তিত কৰে, আৰু ইয়াতেই লাভ কৰিছে এহ্চান মুজিদে প্ৰকৃত সফলতা।

          পখিলাৰ পাখিত আমি কি পালোঁ। আমি তাত পালোঁ, সত্যজিত ৰায়ৰ দৰে সূক্ষ্মতা, ভৱেন শইকীয়াৰ দৰে চিত্ৰনাট্য, কুৰুশ্বাৱাৰ দৰে পৰিচালনা, জন ফৰ্ডে তৈয়াৰ কৰাৰ দৰে পৰিৱেশ আৰু ক্লাৰান্স ব্ৰাউনৰ দৰে চলচ্চিত্ৰৰ আমনি বিহীন কাহিনীৰ গতিবেগ। প্ৰযোজিকা আৰু সংগীত পৰিচালিকা অৰ্চনা ভট্টাচাৰ্য্যই প্ৰয়োজন বিশেষে ব্যৱহাৰ কৰা আবহ সংগীতে চলচ্চিত্ৰখনিৰ সৃষ্টি ধৰ্মিতাক ভিতৰুৱা গাঁৱৰ পৰিৱেশ নিৰ্মাণত সহায় কৰিছে। চিনেমা-টেলিভিশ্যনৰ পৰশ নপৰা গাৱৰ কৃষি কাৰ্য্যই হওঁক বা কাতি বিহুৱেই হওঁক, সাধাৰণতে গ্ৰামীণ লোকসকলে ব্যৱহাৰ কৰাৰ দৰে বিহু বা বিহুসুৰীয়া গীতে কাহিনীৰ গতিময়তাক অধিক সাৱলীল কৰি তুলিছে। আমাৰ ভিতৰুৱা গাওঁবোৰত জানো বিবাহ উৎসৱতো বিয়া নামৰ লগতে বিহু নামো নাগায়? সেই ধাৰণাকে মগজুত লৈ সংগীত পৰিচালিকা আগবঢ়া যেন অনুমান হয়। এই ক্ষেত্ৰত শ্ৰীমতী ভট্টাচাৰ্য্য সম্পূৰ্ণ সফল হৈছে। 

               চিনেমা খনৰ পৰিৱেশ নিৰ্মাণত পৰিচালকে কাৰ্পণ্য কৰা নাই। বাঁহ বেতেৰে নিৰ্মাণ কৰা অস্থায়ী চিনেমা গৃ্হত প্ৰজেক্টৰেৰে দেখুওৱা পুৰণি চিনেমাৰ প্ৰদৰ্শনেৰে পখিলাৰ পাখি আৰম্ভ  হৈছে। এই দৃশ্যটিৰ মাজেৰেই পৰিচালকে যেন দৰ্শকসকলক লৈ গৈছে ষাঠিৰ দশকৰ ভিতৰুৱা গাওঁ এখনলৈ। সেইদৰে কেচুৱাক গাখীৰ খুৱাবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা নাওঁৰ দৰে চিছাৰ দুধ দানীটো, যিটো আজিৰ সমাজত পাবলৈ নাই, পখিলাৰ ঘৰৰ বেৰত ফ্ৰেম কৰি আঁৰি থোৱা মিহি চিলাইৰে বাচক বনীয়াকৈ তৈয়াৰ কৰা ‘কোকিল সুন্দৰ হয় শুৱলা মাতত, তিৰোতা সুন্দৰ হয় সতীত্ব গুণত’ লিখা ছবিখন, ঘৰৰ পুৰণি কাঠৰ পেৰাটোলৈকে সকলোতে পুৰণি অসমখন যেন বিদ্যমান। চিনেমাখনত চৰিত্ৰবোৰে যেন পৰিচালকৰ নিৰ্দেশ অতিক্ৰম কৰি নিজ বাটেৰে বাট বুলিছে এনে অনুভৱ হ’ল। পৰিচালকৰ কটকটীয়া শৃঙ্খলৰ মাজত থাকিও যেন চৰিত্ৰসমূহ স্বাধীনচিতিয়া এনে বোধ হ'ল। গাওঁ এখন… তাৰ চৰিত্ৰবোৰ, স্বতঃস্ফূৰ্ত কাহিনী ভাগ, এই সকলোৰে মাজত যেন পৰিচালকজন হেৰাই গৈছে। চিনেমা খন শেষ হোৱাৰ পিচত অনুভৱ হৈছিল, এখন পুৰণি গাঁৱৰ পৰা আমি চহৰলৈ ওলাই আহিলোঁ, পিছ্ফালে এৰি থৈ আহিলো এটি শক্তিশালী কাহিনী আৰু বুকুত বান্ধি লৈ আহিলো সমাজৰ বাবে কেইটিমান জটিল প্ৰশ্ন। এই খিনিতেই পৰিচালক এহ্চান মুজিদৰ কৃত্তিত্ব। 

         প্ৰত্যেক গৰাকী অভিনেতাই অনুপম অভিনয় কৰিছে বিশেষকৈ মূল চৰিত্ৰত পাপৰি শইকীয়া, ফুলেশ্বৰৰ চৰিত্ৰত জিতু কলিতাৰ অভিনয় অতুলনীয়। মূল চৰিত্ৰদুটাৰ একান্ত অন্তৰংগ মূহুৰ্তটি ইমান শালীনতাৰে অথচ প্ৰতীক ধৰ্মিতাৰে এহ্চান মুজিদে দৃশ্যবন্দী কৰাইছে যে এহ্চান মুজিদক কবলৈ মন গৈছে যে হেটচ অফ টু ইউ মজিদদা। আপোনাৰ এই ছবিখনে যে সফলতাৰ উৰ্ধত প্ৰতিষ্ঠিত হ’ব , সেই বিষয়ে মই ন দি কব পাৰোঁ। সফল হওঁক আপোনাৰ পৰিচালনাৰ দ্বিগ্বিজয় যাত্ৰা।

     

  • Post date: 13/06/2017 - 23:09

    ষাঠিৰ দশকতেই মোৰ দুবছৰ মান বয়সতেই তিনিচুকীয়াত থাকোতে দেউতাই এটা ফ্ৰীজ কিনিছিল, হিমালাক্স কোম্পানীৰ।হাতীদাঁতৰ ৰঙৰ ফ্ৰীজটো ৫ ফুট মান ওখ আছিল।অভিযন্তা দেউতাই কাম চাবলৈ ঢলা , ফিলোবাৰী আদি ঠাইলৈ গ’লে বাটে ঘাটে দৈ, ক্ৰীম, মাছ আাদি বিভিন্ন বস্তু সস্তাতে এগালমান কিনি গোটাই পিটাই আানিছিল বাবে ফ্ৰীজটোৰ প্ৰয়োজন হৈছিল। কিন্তু মজাৰ কথা যে ঘৰত সৰহকৈ এনে বস্তু গোট খালেহে মায়ে ফ্ৰীজটো চলাইছিল , নহ’লে তাক বন্ধ কৰি থোৱা হৈছিল। কাৰণ ফ্ৰীজটো ইলেক্ট্ৰিক ফ্ৰীজ নাছিল- কেৰাচিনতহে চলিছিল। ফ্ৰীজটো অন কৰাও এটা জঞ্জালৰ কথা আছিল।

         ফ্ৰীজটো কিনাৰ সময়ত ফ্ৰীজ চাবলৈ অহা ওচৰ চুবুৰীয়া মানুহেৰে হেনো ঘৰ ভৰি পৰিছিল , কিয়নো তেতিয়া হাজাৰত দুঘৰমানৰ ঘৰত হে ফ্ৰীজ আছিল। সেই সময়ত কাৰেণ্টত চলা ফ্ৰীজ কিনিবলৈ পোৱাই নগৈছিল। ফ্ৰীজৰ কম্প্ৰেছৰৰ তলত থকা চেম্বাৰত কেৰাচিন তেল ভৰাই দেউতাই সংলগ্ন বাৰ্ণাৰটো জলাই দিছিল। কম্প্ৰেছৰ গৰম হ’লে এটা অদ্ভুত শব্দ ওলাইছিল আৰু লাহে লাহে ফ্ৰীজটো ঠাণ্ডা হৈ পৰিছিল। কেৰাচিন তেল শেষ হৈ বুলি মাজ নিশাও দেউতাই মাটিত উবুৰি হৈ তেল আছেনে নাই পৰীক্ষা কৰিছিল।

      আমাৰ ঘৰত যিদিনা ফ্ৰীজটো চলিছিল, ঘৰখন উৎসৱ মুখৰ হৈ পৰিছিল। মনত থকা কালৰে পৰাই আমি চাৰিওটা ভাই ভনীয়ে কেতিয়ানো মায়ে ফ্ৰীজ চলাব আৰু আমি মিঠা বৰফ খাবলৈ পাম তাকে পাঙি থাকিছিলো। কিন্তু মায়ে ফ্ৰীজ চলালেও আজি চৰ্দি লাগিছে, কাইলৈ টনছিল বিষাব বুলি ফ্ৰীজত বৰফ নজমাইছিল। হওতে কথাটো মিছাও নাছিল। অকণমাণ ঠাণ্ডা লাগিলেই মোৰ টনছিলকেইটা পকি ৰঙা পৰি গৈছিল।সেয়েহে বৰফ জমোৱা ৰেক কেইখনো মায়ে লুকুৱাই থৈছিল কিজানিবা আমি মনে মনে বৰফ জমিবলৈ দিওৱেই। সে্য়েহে আমিও ফ্ৰীজ চলাৰ উমঘাম দেখিলেই সমনীয়াবোৰক বৰফ খাবলৈ নিমন্ত্ৰণ কৰি থৈ আহিছিলো আৰু মাক সিহত উপযাচি আহিব বুলি কৈছিলো। মায়ে তেতিয়া আমি সকলো বোৰলৈ বৰফ তৈয়াৰ কৰিছিল। গাখীৰ পগাই ঘন কৰি মায়ে তাতে ঢেৰ চেনি আৰু ইলাছী গুৰি মিহলাই বনোৱা বৰফৰ কিউববোৰৰ সেই অপূৰ্ব সোৱাদ আজিও মুখত লাগি আছে। কেতিয়াবা আকৌ অৰেঞ্জ স্কোৱাচৰ পৰাও ধুনীয়া বৰফ জমাইছিল। বৰফ খাবলৈ অহা ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ খোৱাতকৈয়ো বৰফ বনোৱা মেছিন চাবলৈহে অধিক আগ্ৰহ আছিল।

         সত্তুৰৰ দশকৰ আৰম্ভণিলৈকে চেগা চোৰোকাকৈ ফ্ৰীজটোৱে কাম কৰি আছিল। আমিও দেউতাৰ চাকৰিৰ ট্ৰান্স্ফাৰেৰে দুখন ঠাই সলাই গুৱাহাটীত নিগাজী হৈ বহিছিলোহি। সেই সময়তেই ইলেক্ট্ৰিক ফ্ৰীজ অসম আহি পোৱাত দেউতাই নতুন এটা লবলৈ মন মেলোতে মায়ে হুলস্থুল লগাই দিলে।কাৰণ কেৰাচিনত চলা জঞ্জলীয়া ফ্ৰীজৰ প্ৰতি মাৰ মনত এক অনীহাৰ সৃষ্টি হৈছিল।তাতে আকৌ ঘৰ সাজি থকা বাবে পইচাৰো নাটনি আছিল। সেয়েহে দেউতাই সেই ফ্ৰীজটোকেই মেকানিক এজনৰ হতুৱাই মোদিফাই কৰাই লোৱাৰ সিদ্ধান্ত ললে। ফ্ৰীজটোৰ কেৰাচিন চেম্বাৰ আঁতৰি গ’ল। কলা তাঁৰ এডাল প্লাক এটাৰে তাত সংলগ্ন হ’ল।আমি ল’ৰা-ছোৱালীমখাই এতি্য়াৰ পৰা সদায় বৰফ খাবলৈ পাম বুলি মনত আশা পুহিলো, কিন্তু হিতে বিপৰীতহে হ’ল। ফ্ৰীজটো চলালে ইমানেই বেছিকৈ কাৰেণ্টৰ বিল আহিবলৈ ল’লে যে মায়ে আগতকৈয়ো কমকৈ ফ্ৰীজ চলাবলৈ ল’লে।মাথোঁ বিহু সংক্ৰান্তিৰ সময়তহে ফ্ৰীজটো চলিবলৈ ধৰিলে।দেউতাই বহুবাৰ ফ্ৰীজ কিনিবলৈ ল’লে কিন্তু মাৰ আপত্তিত সেইটো হৈ নুঠিল।

          নিয়মীয়াকৈ নচলাই যদিও মায়ে কিন্তু ফ্ৰীজটোক বৰ মৰম কৰি ৰাখিছিল। ফ্ৰীজটো মচি-কাচি ধুনীয়া চেক কাপোৰৰ কভাৰ এটা নিজে মেছিনত চিলাই ফ্ৰীজটোক ঢাকি ৰাখিছিল।ফ্ৰীজৰ ওপৰত ফুলদানি এটাত সতেজ ফুল সজাই থৈছিল। লাহে লাহে ওচৰ চুবুৰীয়াৰ ঘৰত এটা দুটাকৈ কাৰেণ্টত চলা ফ্ৰীজ সোমাবলৈ ধৰিলে।সেই সময়ত ঘৰ শুৱণি ফ্ৰীজটোৱে আভিজাত্যৰ পৰিচয় দিবলৈ ল’লে। আমিও মাক জোৰ দিলো নতুন ফ্ৰীজ এটা লবলৈ। ভাতৰ লগত ঠাণ্ডা পানী অকণ পালে কিমান যে ভাল লাগিব বুজাবলৈ ল’লো , কিন্তু মা নাচোৰ বান্দা। কয়, ফ্ৰীজটো ভালকৈ চলি আছে, সময়ত ঠাণ্ডাও হয়। নতুন এটা আনিলে পুৰণাটো কি কৰিম। মুঠতে ঘৰখনত ‘আছে গৰু নাবাই হাল...’ জাতীয় পৰস্থিতি এটাৰহে সৃষ্টি হ’ল।

      ১৯৭৮ চনৰ কথা। এদিন মই আৰু মা সম্বন্ধীয়া ডাক্টৰ মামা এজনৰ ঘৰত ফুৰিবলৈ গ’লো। মামীয়ে লৰালৰিকৈ ১৬৫ লিটাৰৰ ফ্ৰীজটো খুলি ফ্ৰীজত মাৰি ৰখা ময়দাৰ লুচি বনালে আৰু ঘুগনি এবাটি উলিয়াই গৰম কৰি আমাক লুচিৰ লগত খাবলৈ দিলে।লগতে ৰসগোল্লা দুটাও ফ্ৰীজৰ পৰা উলিয়াই পাতত দিলে। মায়ে এইবোৰ কিয় কৰিলা বুলি কওঁতে মামীয়ে ক’লে নতুনকৈ ফ্ৰীজটো ল’লো বাবেহে পাৰিছো বাইদেউ, নহ’লে অকলশৰীয়া দুহাতেৰে কিনো কৰিব পাৰিলো হেতেন বুলি কোৱাত মা অলপ সময় জলকা লাগিল।হয়্তো আলহী আহিলেই নাকনি কাননি হোৱা মোৰ আৰু নিজৰ অৱস্থাটোলৈ মনত পৰিল। কাৰণ আলহী আহিলে মায়ে গৰম গৰম ফুলা লুচি আৰু আলু ভাজি খুৱাবই খুৱাব।মায়ে বঠিখন লৈ খচ খচকৈ আলু কাটে, মই ময়দা মৰাৰ পানী বহাওঁ আৰু আন এটা পাত্ৰত আলহীৰ বাবে কণী সিজাওঁ। মায়ে ভাজি বহাই দি ময়দা সানে, মই ভাজি লৰাও। ইফালে দাদাক পইচা দি মায়ে এমাইল দূৰলৈ চাইকেল মাৰি মিঠাই আনিবলৈ পঠায়। দাদা আহি পাই মানে মায়ে বেলা লুচিবোৰ মই এখন এখনকৈ ডালডাত ভাজি অতাঁও। মুঠতে আলু কটাৰ পৰা , ময়দা সানি লুচি ভজালৈকে এক দীঘলীয়া পৰ্ব। আৰু মায়ে লুচি অবিহনে অতিথি আপ্যায়নো নকৰে।

        ডাক্টৰ মামাজনৰ ঘৰৰ পৰা ঘূৰি আাহি থাকোতে মা একদম নিশ্চুপ। মাত্ৰ এবাৰ সুধিলে , সিহঁতৰ ফ্ৰীজটো কি কোম্পানীৰ আছিল তই মন কৰিছিলি নেকি ? উত্তৰত মুখেৰে ‘কেল্ভিনেটৰ’ বুলি যেতিয়া ক’লো মাৰ মুখত যেন কিবা এটা ফৰকাল ভাৱ দেখা পালোঁ।

         হয় , পিছদিনাখনেই আমাৰ ঘৰত এটা আকাশী নীলা ৰঙৰ ‘কেল্ভিনেটৰ’ ৰেফ্ৰিজাৰেটৰে প্ৰৱেশ কৰিলেহি আৰু পুৰণা হিমালাক্সে গৈ ষ্টোৰ ৰুমত এটা লাংখাং বস্তু ৰখা আলমাৰী হিচাপে স্থান পালে। এই নতুন ফ্ৰীজটো দিনটোৰ চৌব্বিশ ঘণ্টাই চলিবলৈ ধৰিলে। মজাৰ কথা নতুন ফ্ৰীজটোত প্ৰতিটো দেওবাৰে বৰফ জমাই খোৱাৰ অধিকাৰো মই পালো , কাৰণ তেতিয়ালৈ মই মোৰ টনচিলাইটিছ বোলা লেতেৰা বেমাৰটোৰ পৰাও মুক্তি পাইছিলো।

  • Post date: 10/06/2017 - 22:34

    It was in the first week of April 2010 and CC82 members were waiting patiently for their D-Day – their rare  opportunity to meet their  Cotton College days’ friends after 26 years . The venue of the event  , preparation of  food, cakes, decoration everything were ready. The countdown for the mega show has been started and everyone has started counting  their fingers.   The local Reception Committee members in Guwahati has been putting  their best effort to make it a grand success and preparing meticulously that there should not be iota of lapse. 

     Suddenly , Kalyan Talukdar, who has been in the forefront in the execution plan,  found the welcome banner of the event was yet to prepare . He immediately got   panicked for this major lapse and oculd not understand what to do. So he immediately rang Ajanta and shouted “ Hey ! Where is our Banner ? I couldn’t yet locate it “  Sensing some major lapse,  Ajanta too panicked but answered bravely “ Nowadays  it is not so  difficult to prepare banner  overnight in Guwahati , once the design of the banner is ready. But  where is the CC82 logo for it ? “

    The panic rippled  through their nerve  but after taking a couple of deep breaths, they could able to hold the situation and could understand  that  without receiving  supports from  professional at that juncture, it would be a daunting task for them to prepare the logo and banner overnight.  They must take help from some good helping hand  who could able to design their logo and  the banner immediately.  Though their  brain  stopped working momentarily but   Kalyan  could somehow  able to recollect  one of his very good artist  i.e. Ranjit Brahma ,who could probably able to rescue them from that crisis. Sri Ranjit Brahma was a complete humane beings, easily  approachable   and to the best, he was also from the same institute i.e. Cotton College. Though he was a little senior to us in College  , but now working as colleague in   the same organization with Kalyan. In addition, he is  a professional artist too.

     

    Kalyan suggested Ajanta that  it would be good if they would make a joint  effort to avail the services of Ranjit Brahma. But then he requested Ajanta to accompany him while proceeding to Ranjit Brahma for the request. He might feel that  if Ranjit Brahma declined  it citing his paucity of time, it would be a blunder to the entire CC82 . So for him, accompanying Ajanta would be a safe option.  Ajanta agreed immediately and both went to meet  Ranjit Brahma in the next morning and described him  all about the alumni meet  and requested him to design a logo. Interestingly to their best surprise, he too agreed immediately .

    Ranjit da worked overnight and completed the logo before dawn. In the next early morning, he invited Kalyan to see the logo if it is agreeable to him or not.  Kalyan became too excited and went in the early morning. He was overwhelmed to see a logo prepared overnight for CC82 . He Immediately took  a few snapshots of it, uploaded in the Orkut which was the most prevalent social network sites  at that time and to their ning social network i.e. http://cottoncollege1982.ning.com   which was the  dedicated community website of cc82. Immediately there was rousing welcome to the logo from members. From then onward, the logo has become part of  CC82 community .  When  some  remuneration was offered from our side to   an artist, he refused to take even a single penny.  The most important thing is that he was paralyzed to both legs otherwise could have been invited to the get together itself to introduce to our friends. We planned for felicitation later  but he didn’t  give us much time and left for heaven. With heavy hearts , we pay our homage to this senior friend.

    Ranjit Brahma , the designer is no more now as  he left for heavenly abode  only after a few days of  illness; but this logo will always keep him alive in the heart and  souls of Cottonians of 1982 batch and specially  in the hearts of them who met for first time at ASHIRBAD BIBAH BHAWAN for the first time on 11th April2010 – the D-Day of CC82.

     

  • Post date: 08/06/2017 - 18:13

    শৰীৰ নালাগে
    আখৰ হৈ আহা
    এখন শব্দময়ী প্ৰেমৰ অভিধান লিখিম
    লিখিম এক নিটোল কবিতা
    মুৰ্তমান কৰি তুলিম
    এক চিৰন্তন মহাকাব্যিক প্ৰেমিক ৰূপত
    প্ৰতিটো শাৰীত ভাঁহি থাকিব শব্দৰ সুগন্ধি
    প্ৰেমৰ সামূদ্ৰিক লহৰত কৰিম জুৰুলি জুপুৰি
    অহৰহ
    জুনুক জুনুককৈ বাজি থাকিব প্ৰেমৰ জুনুকা

    মাথোন আখৰ হৈ আহা

  • Post date: 28/02/2013 - 18:35

    The first ever get together of Cotton College 1982 batch on 11th April 2010 at Guwahati , after 26 years, was a grand success with so many of our friends attending with their families with full gusto. Bonhomie amongst the batchmates was conspicuous and a spirit of comradery encompassed the gathering. To see and identify long lost batch mates of both science and arts streams was truly the best part of the occasion and was a profound feeling. CC82 holds huge potential of some great activities ahead, for doing some wonderful works for the CC82 community and beyond, with coming together of so many of our friends working in the various fields of medicine, engineering, education , business , administration , music , social service and literature. If we all move ahead with a unity of purpose we can do wonders through the course ahead which our friend Majulie expressed in the beginning. After all didn’t someone say "What Cottonians think today Assam think it tomorrow.” But Cotton of yesteryear can no longer be seen nowadays. The premises have degraded over the years with worn out hostel buildings, grassy court yards and untidy sights.

    This college which was established in 1901 by Sir Henry Cotton , a British, has produced many great sons of the North East. My study of PU(Sc) during 1982-84 in this premium college has always stood me in good stead in facing many challenges of life. I always wanted to show my almamater to our son Aditya so that when he grows up, he would be able to tell his friends that he had once gone to see this great institute with his father and can feel proud about it. About 5 years ago during summer vacation when my wife Babita and I took Aditya to Guwahati, I along with our son Aditya visited the Cotton 3rd mess ( now Ananda Ran Barua Hostel) where I stayed during the PU days. On reaching the 3rd Mess, I saw a big change in its overall ambience. The court yard in the middle ,between the two hostel blocks, where we used to play volleyball, was laden with overgrown grasses which bore the fact of total apathy and neglect of one and all. The most saddening part was to see the gloomy face of the cooks who looked as if they were living in a makeshift arrangement after some natural disaster; hoping to return to their remnants any day! While moving towards kitchen to see it , we passed by the hut where the cooks live .Many cooks have since either retired or left but I saw a known face who was too very inquisitively looking at me as I did to him, as if he had seen another boarder who too left the hostel like us. The cook and I stared at each other trying to connect for some time. To my great relief, after a while, I could recollect his name ! .Yeah, he was SHARMA, at his thirties during our time and used to serve food in the dining hall. He was quite energetic then and maintained a very high degree of hygiene. In the hostel , meal time was a great fun since we saw many faces together ; some faces always serious, still engrossed in the kabiraji ! Having recognized SHARMA , we went close to him and asked how he was doing and what happened to the others? Though happy to see me, he was not much excited, told that he remembered me well. I briefly told him about my days after the 3rd mess at which I felt happy. Along with SHARMA were his co workers ,looking at us from inside the hut, whom I could not recognize. Aditya and my son moved slowly as we looked at them, my mind overwhelmed by a stream of nostalgic feelings. A thought dashed through my mind that when SHARMA returns home after his corporal body ceases to work , he would not be having anything worth to share with the family after his lifetime work. My philanthropic part of the personality wished to help Sharma by giving some money which would be of some significance. So since Sharma was standing nearer to us compared to other cooks, I waved my hands towards SHARMA signaling to come towards us. He then reluctantly and slowly walked up to me keeping his eyes fixed at mine. Holding back my emotions, I took out my purse and gave whatever money I had to SHARAMA, keeping just auto fare to return to Mathuranagar. That day I left the 3rd mess with heavy heart and a feeling of blissful happiness. My son was touched and just followed me obediently as we left the place. I had read many stories to my son when he was in junior class after which I would ask him to recapitulate the moral of the stories. That day it was not a story but a practical experience of a rare moment which makes our living so meaningful. I always wanted to share this unforgettable visit to the 3rd Mess after 26 years, with my fellow Cottonians. What better platform than this CC82 could have I got to do so ? LONG LIVE CC82 !!

Pages